Van 29 t/m 31 januari heb ik samen met mijn vriendin Maartje een bezoek gebracht aan Melaleuca, gelegen in zuidwest-Tasmanië, in het reusachtige en ongerepte Southwest National Park. De hoofdreden voor ons bezoek was de Orange-bellied Parrot (Neophema chrysogaster), een prachtig gekleurde kleine parkiet die op de rand van uitsterven staat.
Melaleuca vanuit de lucht, Tasmanië, Australië, 31 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Melaleuca is een heel kleine nederzetting, niet meer dan een handvol gebouwtjes, midden in de weidse buttongrass plains, omringd door bergen en doorsneden met beekjes met theebruin water. Hier staat de woning van de legendarische figuur Deny King, die hier 50 jaar heeft gewoond en tin heeft gedolven. Tussen het tin delven door heeft hij onder andere een vrouw weten te strikken om hem gezelschap te komen houden, met haar een gezin gesticht en, toen bij ziekte van één van de gezinsleden de afstand tot een dokter wel erg beangstigend bleek, eigenhandig een airstrip aangelegd. Maar bovenal heeft hij al die tijd gevogeld. Zijn eerste veldnotities met waarnemingen van de Orange-bellied Parrot dateren uit 1959 en hij was het die voor het eerst signaleerde dat het niet goed met de Orange-bellied Parrot ging.
Het is een interessante onderneming om in Melaleuca te komen. Je kunt de boot nemen, over één van de meest ruige en gevaarlijke stukken zee van Australië, of je kunt lopen over de roemruchte South Coast Track, wat een schitterende tocht schijnt te zijn, maar wel 65 kilometer lang door onherbergzaam terrein. De optie die wij hebben gekozen was vliegen. ParAvion Wilderness Tours vliegt met kleine vliegtuigjes vanuit Hobart op Melaleuca, waar je landt op de spierwitte uit kwartszand bestaande airstrip.
Terwijl ik direct na de landing op zoek was naar een plekje om het zakje met de maaginhoud van Maartje te deponeren vlogen er al twee Orange-bellied Parrots over. Die was binnen! Nadat Maartje voldoende hersteld was zijn we naar de observatiehut gegaan en daar hebben we ze in volle glorie gezien. De Australische vogelgidsen doen deze beauties tekort, wat een prachtige heldere kleuren! Ze hebben een helder grasgroene bovenkant, een geelgroen gezicht en borst, een blauwe vleugelboeg en een lichtblauw voorhoofd. De mannetjes hebben tussen de poten een oranje vlek op hun gele buik. Klik hier voor een kort filmpje.
Orange-bellied Parrot Neophema chrysogaster,adult man. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 30 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Orange-bellied Parrot Neophema chrysogaster, juveniel. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 30 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Mijn euforie ging gepaard met een melancholisch gevoel, want het gaat erg slecht met deze prachtige soort; ze staan op het punt de eerste Australische vogel die uitsterft in 70 jaar te worden. Om het broedsucces op te krikken zijn nestkasten opgehangen (door Deny King gemaakt) en worden ze gevoerd; de voedertafel wordt elke dag gedurende een paar uur nauwlettend in de gaten gehouden door vrijwilligers, vanuit een observatiehut die voor iedereen toegankelijk is. Gedurende de tweeëneenhalve dag dat we in Melaleuca waren hebben we heel wat uurtjes doorgebracht in deze hut, waar naast de Orange-bellied Parrots ook Beautiful Firetails (Stagonopleura bella), Dusky Robins (Melanodryas vittata) en een Blue-winged Parrot (Neophema chrysostomata) van het voer kwamen eten.
In de directe omgeving van Melaleuca viel nog meer te genieten. Het hoogtepunt was de Ground Parrot (Pezoporus wallicus). De eerste die we zagen vloog op van het pad. Voor mij was de Ground Parrot één must-see soorten toen we onze reis door Australië planden, dus de kick was groot! 's Avonds hebben we er zeker 15 horen zingen in de directe omgeving van onze slaapplaats.
Ook hebben we prachtige Southern Emu-wrens (Stipiturus malachurus) gezien, Striated Fieldwrens (Calamanthus fuliginosus), een Brush Bronzewing (Phaps elegans), een Olive Whistler (Pachycephala olivacea), een Crescent Honeyeater (Phylidonyris pyrrhopterus), Yellow-throated Honeyeaters (Lichenostomus flavicollis), Strong-billed Honeyeaters (Melithreptus validirostris), Tasmanian Scrubwrens (Sericornis humilis), Black Currawongs (Strepera fuliginosa) en Green Rosella's (Platycercus caledonicus) gezien. De laatste vijf zijn Tasmaanse endemen.
Beautiful Firetail Stagonopleura bella. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 31 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Blue-winged Parrot Neophema chrysostomata, vrouw. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 30 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Ground Parrot Pezoporus wallicus, juvenile. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 31 januari 2011 (Peter Lindenburg)
Southern Emu-wren (Stipiturus malachurus), man, Melaleuca, Tasmanië, Australië, 30-1-2011 (Peter Lindenburg)
In totaal hebben we 12 of 13 verschillende Orange-bellied Parrots gezien, dat is minimaal een schokkende 25% van de hele populatie... Toen ik aankwam in Melaleuca dacht ik nog, afgaande op de laatste informatie die ik had gelezen, dat er ongeveer 200 Orange-bellied Parrots over waren. Helaas was ook dit seizoen een teleurstellend seizoen en komt de laatste schatting uit op 30 tot 50 dieren.
De Orange-bellied Parrot was toen hij in 1790 beschreven werd al niet algemeen. Waarschijnlijk is de teloorgang van de Orange-bellied Parrot meteen na de kolonisatie van Australië en Tasmanië ingezet. Pas in 1970 hebben onderzoekers achterhaald waar het broedgebied was (voordien was natuurbescherming nauwelijks een issue down under) en in 1984 is het Orange-bellied Parrot Rescue team opgericht. De kennis van Deny King was van grote waarde voor de onderzoekers.
Hoofdoorzaak voor de achteruitgang is, zoals zo vaak, habitatverlies. Ze broeden alleen maar in zuidwest-Tasmanië en overwinteren op kustvegetatie in zuid-Australië. De migratie gaat over de Bass Strait, ongeveer 600 km vliegen over zee. Het grootste deel van de kustvegetatie is verdwenen en ten prooi gevallen aan 'de vooruitgang' en de laatste stukjes hebben enorm geleden onder de droogte van de afgelopen 12 jaar. Die droogte zou wel een de laatste druppel kunnen zijn.
Ook in Melaleuca ligt een oorzaak. Gedurende tienduizenden jaren hebben hier de Aboriginals door middel van brand hun jachtgebieden aantrekkelijk gehouden voor Bennett's wallabies en Tasmanian pademelons. De Orange-bellied Parrots hebben zich gespecialiseerd op de vegetatie die na deze branden de kop op steekt. Omdat de Aboriginals er niet meer zijn (hoe die zijn verdwenen is weer een ander verhaal, een inktzwart hoofdstuk uit de Tasmaanse geschiedenis), is de frequentie van branden afgenomen en verandert de vegetatie. Een oplossing zou kunnen zijn om via controlled burning vegetatie weer geschikt te maken. Helaas combineert dit niet goed met andere activiteiten, zoals het toenemende aantal wandelaars, en daarom wordt het niet toegepast.
Spot-tailed quoll Dasyurus maculatus (een van de grootste marsupiale carnivoren die wat weg heeft van een reusachtige rat met panterprint) kijkt bij de voedertafel of er een Orange-bellied Parrot te verschalken valt. Melaleuca, Tasmanië, Australië, 31 januari 2011 (Maartje van Kregten)
Is er nog hoop? Ik kan niet anders dan concluderen dat het toekomstbeeld van de Orange-bellied Parrot heel grimmig is. De oorzaken voor de achteruitgang zijn multifactorieel en er moet dus een heleboel gebeuren en het moet snel gebeuren. De populatiegrootte heeft een kritieke ondergrens bereikt en het kan binnen een paar jaar afgelopen zijn. Om die reden zijn er dit seizoen 13 dieren gevangen, om het door inteelt geteisterde fokprogramma van verse genen te voorzien. Er zijn na deze vangactie nog maar 17-37 dieren in het wild over. In het verleden zijn enkele in het overwinteringsgebied uitgezette vogels in het broedgebied waargenomen, dus er is een kansje. Het lijkt er op dat het Orange-bellied Parrot Rescue Team het fokprogramma als laatste redmiddel ziet, ze hebben een kwart van de populatie gevangen! Wil je nog een Orange-bellied Parrot in het wild zien, dan moge het duidelijk zijn dat je daar niet nog 5 jaar mee moet wachten.
Peter Lindenburg
Bronnen
- Christobel Mattingley: King of the Wilderness - The life of Deny King
- Save the Orange-bellied Parrot Facebookpagina
- Opiniestukken in kwaliteitskrant 'The Age' klik 1, klik 2 en klik 3
15481 views
Reacties:
Door: Justin Jansen, maandag 14 maart 2011 13:17 |
Mooi verhaal Peter, kan alles beamen wat je schrijft dat het een geweldige plek is en bovendien een van de meest afgelegen plekken op de wereld. Alleen de vlucht hiernaar toe is fantastisch, vooral de ruige zuidelijke kustlijn, met allerlei naar Nederlanders genoemde eilanden (o.a. Maatsuyker eilanden). In 2006 zag in november hier nog 15+ vogels ...... waarvan maar 1 á 2 ongeringde (de rest was geringd). De situatie is in vier jaar tijd (toen werd het aantal nog op ca 200 geschat) flink gekelderd. |
Gewijzigd op: 2011-03-14 13:17:49 |
Door: Peter Lindenburg, maandag 14 maart 2011 13:39 |
Dankjewel Justin, ik kan wel zeggen dat jij met je enthousiasme aan de telefoon het laatste zetje hebt gegeven om deze excursie te ondernemen! Het was voor mij het hoogtepunt van de reis. Ik heb nu 3 ongeringe vogels gezien, 1 juveniel en 2 adulten. |
Door: Michel Veldt, maandag 14 maart 2011 19:59 |
Peter, ik heb vooral met open mond zitten kijken naar je Ground Parrot. Gruwelijk gewoon!!!! Was dit een kwestie van ontzettend veel geluk of zijn ze daar gewoon vrij makkelijk?? Zijn in 2009 op Tasmanië geweest en we hebben toen de keuze gemaakt niet naar Melaleuca te gaan. Als ik had geweten dat je daar die Ground Parrot kon fotografen had ik dat zeker willen doen. Ben trouwens benieuwd naar de rest van jullie foto's, zijn die ergens te bewonderen?? Groeten Michel |
Gewijzigd op: 2011-03-14 19:59:38 |
Door: Peter Lindenburg, maandag 14 maart 2011 22:52 |
Dankjewel Michel, ik was zelf ook heel erg blij met de Ground Parrot. Het was combinatie van beiden, ik heb er veel tijd en moeite in gestoken om er eentje voor mijn lens te krijgen, maar er zaten er wel vrij veel moet ik zeggen! Ik heb meerdere kansen gehad en uiteindelijk bleef er eentje ruim een uur rond me scharrelen, terwijl het licht aan het worden was. Het was één van de mooiste vogeluurtjes van mijn leven tot nu toe! Ik ga mijn foto's op flickr zetten, er staat al een kleine selectie maar er komen er nog een boel aan, zie http://www.flickr.com/photos/peterlindenburg groeten Peter |
Gewijzigd op: 2011-03-15 09:46:13 |
Door: Justin Jansen, dinsdag 15 maart 2011 12:46 |
At least 20 adults, 13 males and 7 females, arrived at Melaleuca by 20 December, 2010. The estimate is a minimum - some birds aren't banded and cannot be accurately identified and counted. December 2009 figures were at least 23 adults. (Edited, bulletin issued today to OBP volunteers.) Via Facebook |
Door: Peter Lindenburg, dinsdag 15 maart 2011 13:47 |
en, ook via de facebook-pagina, het blijkt dat 100% van de vrouwtjes hebben gebroed, alle 7 dus! |
Door: Sjouke Scholten, dinsdag 22 maart 2011 03:46 |
De nieuwe wetenschappelijke naam van de Western Ground Parrot is trouwens verandert naar Pezoporus flaviventris. Overigens is in deze nieuwsbrief ook iets te lezen over het broedsucces van de Orange Bellied Parrot, en iets naar beneden over de Ground Parrot. http://www.birdsaustralia.com.au/images/stories/current-projects/tbn/TBN-Volunteer32-Mar11.pdf Ik loop nu stage bij Birds Australia tot eind Augustus en hoop ook enkele van deze soorten te kunnen waarnemen.. |
Door: Peter Lindenburg, woensdag 23 maart 2011 15:31 |
ja, de ground parrots zijn gesplit:) dit is alleen wel de Eastern Ground Parrot, waarvan de in dit stukje gebruikte wetenschappelijke naam correct is (de engelse dus niet) zijn. zie voor een stukje over de western GP http://bird-o.com/2010/12/07/the-tale-of-the-western-ground-parrot/ |
Gewijzigd op: 2011-03-23 15:32:42 |
Door: Justin Jansen, vrijdag 1 april 2011 08:18 |
Wordt een long-shot maar ga volgend jaar wellicht Western Ground-parrot proberen (maar kans is minimaal, wellicht zingend......). |
Door: Peter Lindenburg, woensdag 20 april 2011 15:17 |
op facebook een vrij positief stuk: http://www.facebook.com/notes/save-the-orange-bellied-parrot/update-on-the-orange-bellied-parrot-recovery-program/139837662756889 |
Door: Peter Lindenburg, donderdag 12 januari 2012 10:21 |
de huidige stand van zaken in het wild: 22 exemplaren, waarvan 9 vrouwtjes die waarschijnlijk allemaal broeden (hopelijk brengen ze ieder de maximale legselgrootte van 6 voort...) In gevangenschap: Taroona (Tasmania) - 27 paar Healesville Sanctuary (Victoria) - 20 paar Adelaide Zoo (South Australia) - 10 paar Melbourne Zoo (Victoria) - 8 paar Bron: http://www.facebook.com/savetheobp groeten Peter |
Gewijzigd op: 2012-01-12 10:22:21 |