Iedereen die dit leest kent het gevoel. De vogel die jij ook had willen zien... Een beetje tandenknarsend luister je naar de verhalen, of bekijk je de foto's, of zie je achter je computer de melding. Maar jij kan niet weg. Of je gaat, maar je bent te laat.
Zo ging het bij mij bij de kleine kokmeeuw op Texel. Treinend van Den Haag naar Den Helder, met bonzend hart fietsend van 't Horntje naar De Cocksdorp. En terug. Drie keer geen scheepsrecht.
Maar dan is er 29 juli de kortbekzeekoet bij Lauwersoog. Wegens verplichtingen is vroeg vertrekken geen optie. Wat volgt is dus een race tegen de klok. Als ik uiteindelijk op de dijk sta, is de koet een klein stipje aan de horizon. Ik luister naar de verhalen: "de vogel zat slechts een paar meter van de kant", "is zelfs aan wal geweest om te rusten", "was totaal niet schuw." Ik bekijk de foto's van de zeldzaamheid waarop elk detail staat. Voorkant, achterkant, zijkant. Staand, zwemmend. Kopportret en groothoekbeeld. Nu een zwarte spikkel in de blauwe zee. De periode erna wordt de vogel niet meer waargenomen.
Maar dan. Niet te geloven. Krijg ik een herkansing. Tenminste, het is me niet gegund op zondag 12 augustus, dus... maandag 13 augustus naar Den Helder. Weer zo'n reis waarbij je met een hartslag van 200 in de trein zit. Elke overstap is er eentje teveel. Op het station de afweging, pak ik een ov-fiets of ga ik lopen? Ik ben al onderweg. Ferme passen (voor zover gebroken teen toelaat) richting vuurtoren. Zwoegend over de dijk. Uitkijkend over de zee. Ik kom vogelaars tegen die al op de terugweg zijn. Ze roepen bemoedigend: "je gaat 'm zien, hij zit heel dichtbij de kust." Ter plaatse staan nog enkele vogelaars. Ze wijzen naar rustig stuk water: "daar is 'ie." Ik mag gelijk door een telescoop kijken. Gauw zet ik mijn eigen scoop op. Zeilbootjes varen door mijn beeld. Waar is die vogel nou?
Ik loop met de stroming mee. Nieuwe vogelaars komen mij tegemoet: "heb je 'm in beeld?" Met elkaar vinden we de koet terug. Maar wat zwemt hij snel. Als een speer richting oost. We zetten het op een holletje. Hijgend zet ik mijn telescoop neer en kijk door de zoeker. Ja! Daar is die! Prachtig in beeld! Alleen... wat een vreemde houding. En wat dobbert hij rustig. Met zijn kop in het water. Ik flap eruit: "volgens mij is 'ie dood." Om mij heen wordt gelachen. Maar dat verstomt als de rest het ook ziet. Ik leg contact met Wietze Janse en app een foto van de display van mijn camera. Meer vogelaars trekken de conclusie: de kortbekzeekoet is hemelen(d).
Kortbekzeekoet, Uria lomvia, Thick-billed Murre, Den Helder, 13 augustus 2012 (Caroline Walta)
Het visserbootje gaat helaas tevergeefs op zoek ....
Met behulp van een vissersboot gaan we proberen de drijvende vogel uit zee te vissen: Arno ten Hoeve (aan boord met verrekijker speurend) en ik (vanaf de dijk met telescoop aan het oog en telefoon aan het oor aanwijzingen gevend). De boot snelt op de koet af, maar dan ben ik het beeld kwijt. Als ik weer kijk, drijft de vogel op zijn rug, met de witte buik naar boven in het golvende water. Nu nog moeilijker te zien. Verder en verder weg en verdwijnt uit het zicht. We hebben al genoeg van de vissers gevraagd en we beëindigen de zoektocht. Arno klautert aan wal. Zijn broek is doorweekt. Ik geef hem zijn schoenen. Samen staren we een beetje beteuterd uit over zee. Rust zacht, dappere vogel. Een heleboel mensen hebben van je genoten. Je verhalen en je foto's leven voort.
Een RTV Noord-Holland rapportage hier te beluisteren.
Caroline Walta
19646 views
Reacties:
 |
| "Vind ik niet leuk". Enne schroom niet om te vragen of je met mensen kan meerijden. Sterkte |
|
| Dit is inderdaad een triest verhaal Caroline, zeker als je er zo dicht bij was om hem te zien. Ik ben er niet eens geweest, dus ik heb helemaal niets gezien. En zo mis ik zoveel om verschillende redenen, voorheen maakte ik me er zo druk om, maar dat ga ik steeds meer afleren. Het went........... |
|
| Caroline, Ik ken je niet maar kom uit Limburg en moet dus vaak lang rijden naar zo'n zeldzaamheid dus ken je beschreven gevoel. Laat je niet ontmoedigen, er zullen vast succesvolle twitchen volgen! |
|
| Een mooi en ook triest verhaal. Zelf zat ik in een zelfde situatie als jij: 29 juli lukte niet, 12 augustus was onmogelijk, dus ik was dolblij dat er de 13e nog een kans kwam. Ik heb de vogel een uur lang levend en wel van korte afstand kunnen bewonderen en fotograferen. Op de terugweg in de trein (2,5 uur naar Leerdam) las ik dat de Kortbekzeekoet waarschijnlijk dood was. Het zette toch een beetje een domper op mijn dag. Ik had ter plaatse nog met mensen gesproken die 'm de dag ervoor nog actief hadden zien duiken en voedsel zoeken, zodat het niet zo vreemd leek dat hij zo op het oog relaxed ronddobberde. Pas thuis zag ik op de foto's dat -ie zijn ogen de hele tijd dicht had gehad en dat hij er toch slechter uitzag dan in het veld leek. Bij je laatste zinnen sluit ik me van harte aan. |
|
| De Zeekoet had waarschijnlijk gered kunnen worden als de vogelaars die zagen dat het vogeltje Olie op de veren had, het beestje uit zee hadden gehaald en naar de vogelopvang hadden gebracht. Maar nee steeds meer zogenaamde gedragsregels bij diverse vogel organisaties belemmeren dit soort vogel reddende acties. Onbegrijpelijk mede in het licht dat de bijna dagelijks ergens in Nederland roofvogel en uilenshows plaatsvinden en dat er steeds meer hobbyisten komen die in een kelder of hok roofvogels en uilen huisvesten, dat mag allemaal. |
|
| Wat een triest verhaal,.. Ken het gevoel van hartkloppingen in de trein maar al te goed. Breek me de bek niet open over haakbekken in Groningen... Of recenter Grijze Wouw... |
|
| Beste H.Post. Uw voorstelling van zaken klopt niet. De vogel is in ieder geval tot 12-08 (de dag voor zijn dood) niet "te pakken" geweest, zie hiervoor bijv. de foto van een hond die al zwemmend een poging deed. Er was en is discussie over de al dan niet aanwezigheid van olie op de vogel (de vogel had zeker in juli viezigheid op zijn/haar verenkleed maar of dit olie was was niet duidelijk, tevens leek het minder bij de herontdekking bij Huisduinen). De opmerking dat daarmee "zogenaamde gedragsregels" geweld aan zijn gedaan is hierdoor ook ver van de waarheid. De relatie van dit verhaal met de roofvogelshows is voor mij niet te volgen. |
| Gewijzigd op: 2012-08-14 23:32:36 |
|
| Maar áls een (medewerker van een) opvangcentrum de vogel bij Lauwersoog op de dijk al gevangen zou hebben, wat trouwens prima had gekund, zou de wereld ook te klein geweest zijn. Het belang van vogelaars die een vogel in het wild willen zien (en houden), is een heel ander dan dat van vogelasiels, die opvang van een ogenschijnlijk ongezond individu voorop hebben staan. Dit vanuit het uitgangspunt dat de mens direct of indirect verantwoordelijk is voor de slechte toestand van het dier. In beide gevallen is het belang gelijk, namelijk het welzijn van het dier, alleen laat de vogelaar het dier liever aan zijn lot over om daar het beste van te maken, en zien vogelopvangcentra in verzorging van het dier een beter middel. De discussie over het succes/falen van rehabilitatie in vogelopvangcentra is ongetwijfeld al vele malen gevoerd en hoeven we hier niet te herhalen. Ik denk dat onze geliefde koet het hoe dan ook niet zou hebben gered. |
| Gewijzigd op: 2012-08-15 09:55:04 |
|
| @Garry, indien de koet was opgeraapt bij Lauwersoog had ik daar vrede mee gehad (ja ik denk dat velen dat niet geloven maar geloof me). Ik was daar niet maar betwijfel of hij bij serieuze benadering niet gewoon terug het water in was gelopen. |
|
| De vogel kwam ondanks aanhollende meute gewoon enkele meters de kant op en is tot op vijf meter benaderd, dat had gemakkelijk kunnen worden verkleind tot grijpafstand, want het beest had volledig lak aan het publiek. Op een gegeven moment lag hij plat op zijn buik in het wier. Pakken zou geen probleem geweest zijn, zeker gelet op de onbeholpen wijze waarop hij terug de stenen over ging (zie filmpje Mark Plomp). |
| Gewijzigd op: 2012-08-15 11:07:18 |
|
| Afstand inschatten is altijd erg moeilijk. De vogel zat 1.5 van de kant, fotografen werden netjes op een afstand van een meter of 30 gezet. Benaderen, weg afsluiten naar zee en en door het gladde wier de vogel grijpen was min of meer gedoemd om te mislukken, dan kunnen deze vogels erg snel de zee weer terug vinden. |
| Gewijzigd op: 2012-08-15 11:25:31 |
|
| De vogel zat veel dichterbij (nagemeten: grasrand-vogel 20m) en de meest gretige fotograaf was op minder dan 10 meter van de vogel (voordat er een kring ontstond). Ik heb foto's die dat bewijzen. Bovendien heeft niemand een serieuze vangpoging ondernomen (begrijpelijk gezien de situatie) maar glad wier was daar heus geen belemmering geweest! |
| Gewijzigd op: 2012-08-15 11:47:45 |
|
| Gemiste kans om Max en Enno op achterstand te zetten dus... |
|
| Mooi verhaal. Maar is het niet zo ,dat dit soort dwaal gasten vaak wat mankeert,(olie,ziekte) anders zouden ze hier toch nooit komen? |
|
| Dood? Het is maar de vraag of het beest op het moment van de foto al dood is. Ik denk van niet. Dan kukelt ie om. Caroline mag hem tellen. Klachten over gedrag stuur je maar naar Assad. |
|
| Dat "snorkelen" doen Zeekoeten dus ook zie: http://waarneming.nl/waarneming/view/61174485 wist ik niet. Ik dacht dat het met zijn "ongezondheid" te maken had. |
|
| Tja Max, maar hoe gezond is die Zeekoet? |
